“Dan gaan we najaar volgend jaar het achterhuis verbouwen”. Dat was het idee toen we de sleutel van ons huis kregen. Onze wens voor de nabije toekomst. En nu is het zover. Eindelijk. Sinds eind september zitten we middenin een verbouwing binnenshuis. Terwijl we er gewoon wonen. Met drie (bijna) pre-pubers en een baby.

Gillend gek

Verbouwen met kinderen. En in de verbouwing wonen. Dat is even schakelen. Voor ons allemaal. Want het hele huis is als het ware ontwricht. En overal, maar dan ook overal, ligt stof. Veel stof. Heel veel stof. Jaren geleden zou ik het bij de gedachte alleen al benauwd krijgen. Of eigenlijk gewoon gillend gek worden. Want onrust om me heen betekende altijd onrust in mijn hoofd en in mijn lijf. Maar dat is niet meer zo. Ook ik ben ouder en vooral veel wijzer geworden.

Uitdagend

Met vier kinderen én twee (door Corona verplicht) thuiswerkende ouders is het af en toe uitdagend, maar wat ben ik trots op hoe het tot nu toe gaat! Omdat een aantal ruimtes tijdelijk onbruikbaar is, voelt het soms als kamperen in eigen huis. En ik heb eigenlijk helemaal niks met kamperen. Maar toch voelt dit oké. Toch ben ik oké. En dat is zó fijn.

Anders

Het is anders omdat ík er anders naar kijk. En het anders beleef. Alles op orde en schoon in huis is op dit moment een illusie. Dus laat ik het voor wat het is. Dat heb ik moeten leren. Niet van de ene op de andere dag. Of zonder slag of stoot. Maar gaandeweg en met ups en downs. Door bewust te zijn van hoe ik reageerde én te besluiten dat ik dit zo niet langer wilde. Dan lukt het ook.

En zo is alles te leren. Net als het kiezen voor jezelf. Zelfs als je moeder bent. Of misschien wel júist als je dat bent. Ik ga moeders hiermee helpen! Omdat het zó belangrijk is.