Vandaag precies een jaar geleden maakte onze kleine dappere dame haar allereerste grote reis. Eentje die volgens de artsen voor haar voelde als een wereldreis. Zo intensief en ingrijpend zou het voor haar zijn, maar tegelijkertijd was deze reis zo welkom voor haar en eigenlijk ons allemaal. Na 7 weken intensieve en liefdevolle zorg op de IC Neonatologie van het UMCG was ze klaar voor de volgende stap. Met een ruime verdubbeling van haar geboortegewicht en boven verwachting positieve ontwikkelingen op elk gebied, werd ze ‘te goed’ voor de Intensive Care.

Afscheid

De tranen stroomden over onze wangen, want dit afscheid voelde heel dubbel en viel ons als ouders ontzettend zwaar.  Want wat was er op deze paar vierkante meters onvoorstelbaar veel gebeurd. Al die weken dat we tussen hoop en vrees leefden, hadden we hier samen beleefd. Met haar en al deze lieve mensen die zo vanuit hun hart en ziel hun werk doen. En nu moesten we deze omgeving, die zoveel voor onze kleine meid én ons betekend had, verlaten. Een plek waar we nooit hadden gedacht of gehoopt te komen, maar waar we uiteindelijk intens dankbaar voor zijn.

Trots

Onder toeziend oog van deze drie kanjers, haar trotse grote broers en zus, was het eindelijk zover. Ze mocht in haar glazen huisje de afdeling en het ziekenhuis per ambulance verlaten. Op naar High Care bij het Martini Ziekenhuis. De volgende stap in haar proces. Het ziekenhuis waar haar lieve tante Britt werkt. En wat daardoor een beetje voelde als ‘bekend’ en dat was heel fijn en gezellig omdat ze elke dag even bij haar nichtje kwam kijken.

Een bijzondere en onvergetelijke dag in het leven van onze kleine vechter. Wat zijn wij oneindig trots op haar én haar lieve grote broers en zus. Ons klavertje vier. Vol liefde en vol geluk.