Keuzes maken doen we iedere dag. De ene keer gaat ons dat makkelijk af, de andere keer moeten we er goed over nadenken. Meestal kiezen we zonder er echt bewust bij stil te staan. Ook voor mij is dat niet anders. Maar soms vind ik dat ongelofelijk moeilijk. Namelijk bij het kiezen…voor mezelf. Dat is iets wat ik zolang ik weet van nature niet snel doe. Of eigenlijk niet snel deed. Moe of niet. Haalbaar of niet. Ik zorgde ervoor dat ik voor iedereen klaarstond. Het voelde als egoïstisch of asociaal om dat niet te doen. Ook toen ik moeder werd, deed ik er alles aan om alle ballen in de lucht te houden en er nog steeds voor iedereen te zijn.
Schuldgevoel
Tot het moment dat ik er alleen voor kwam te staan met twee kleine kinderen. Alles wat er gebeurd was en nog speelde, had een enorme impact op me. Het ging langzaam bergafwaarts en ik voelde dat ik rust nodig had. Maar hoe doe je dat als alleenstaande moeder van een peuter en een baby? Het schuldgevoel dat ik af en toe al richting de kinderen had vanwege ons gebroken gezin werd steeds groter. Tot ik in een zware burn-out terecht kwam. En geen keuze meer had. Ik móest voor mezelf en mijn gezondheid kiezen. Dat was keihard en voelde ontzettend dubbel. Want het betekende dat ik af en toe een oppas moest regelen terwijl ik ook thuis wilde zijn. Maar mijn kinderen hadden hun moeder nodig. En als ik mezelf bleef uitputten, kon ik er straks niet meer voor hen zijn. En dan?? Dat kwam binnen! En ik wilde niet dat het zover zou komen.
Bewustzijn
Dus ik begon heel langzaam en voorzichtig steeds vaker tijd voor mezelf te maken. Bewust voor mezelf te kiezen. Eerst een uurtje, daarna langer. Ik ging dan wandelen met een vriendin, lekker sporten of een avondje naar de sauna. In het begin was dat erg onwennig. Maakte ik me zorgen vanaf het moment dat ik wegging totdat ik weer thuis kwam. Maar ik hield vol en na een tijdje ging het heel goed. Ik voelde me lichamelijk én mentaal steeds beter. En het allerfijnste was nog wel dat ik er ook een leukere moeder door werd.
Wijze les
Het regelmatig tijd voor mezelf nemen, ben ik sindsdien blijven doen. Maar kiezen voor mezelf zit wat mij betreft niet alleen daar in. Het zit ook in grenzen stellen om jezelf te beschermen. En daar heb ik niet zo lang geleden nog een wijze les in gehad. In september 2019 kwam onze jongste dochter onverwachts na slechts 26 weken zwangerschap ter wereld. Een hele heftige en onzekere tijd brak aan waarin we vreesden voor haar leven. Ze moest iedere dag knokken. Een van de weinige dingen die ik voor haar kon doen, was moedermelk geven. Ze was veel te klein en veel te zwak voor borstvoeding, dus kolfde ik alle voedingen. Dat voelde goed omdat ik haar op deze manier kon helpen in haar strijd.
Afspraak is afspraak
Naast alle ziekenhuisbezoeken, buidelmomenten, emoties, onze andere kinderen én ons nieuwe huis waarin verbouwd werd, trok ik me zes tot zeven keer per dag terug om te kolven. Dat was behoorlijk intensief en tijdrovend, maar het was voor het goede doel. Ik wilde niets liever dan de kleine meid borstvoeding geven en had dan ook met mezelf afgesproken om het kolven vol te houden tot aan haar thuiskomst. Maar na 10 weken kolven zat ik er helemaal doorheen. Het werd steeds zwaarder om me ertoe te zetten en ik voelde aan alles dat ik dit mentaal én lichamelijk niet lang meer vol zou houden… Tegelijkertijd had ik met mezelf afgesproken het tot haar thuiskomst te doen en bij mij geldt afspraak is afspraak.
Zelfbescherming
Toen ik voor de zoveelste keer intens verdrietig zat te kolven, brak ik. Dit kon niet meer langer zo. Het was een bizarre tijd en we wisten toen nog niet precies wanneer onze dochter naar huis zou komen. Dat kon nog weken duren en zo lang trok ik het niet meer. Met ontzettend veel pijn in mijn hart besloot ik om te gaan afbouwen. Ik koos op dat moment voor mezelf. Keihard! Maar het moest. Om mezelf te beschermen, maar ook om voor onze dochter en ons gezin overeind te blijven. Want we hadden elkaar nog heel hard nodig.
Dankbaarheid
Uiteindelijk ben ik heel blij dat ik er toen voor gekozen heb om te stoppen. Ik had haar gegeven wat ik kon en dat was goed. Het besef dat ik niet koste wat kost moet doorgaan, was er weer. En ik heb er naar geluisterd. Kiezen voor jezelf is keihard, maar af en toe móet je keihard kiezen voor jezelf. En geloof me, dat is niet asociaal of egoïstisch. Dat is gewoon nodig. Want van jou is er maar een. En wat gebeurt er als jij onderuit gaat? Zeker als je moeder bent en je niet alleen de verantwoordelijkheid draagt voor jou. Dan is het helemaal belangrijk om af en toe keihard voor jezelf te kiezen. Voor jouw ontspanning, jouw welzijn, jouw geluk. De dingen waar jij blij van wordt. Want geloof me, daar zullen ook je kinderen je dankbaar voor zijn.
