Verdwalen is niet fijn. Tenminste, dat denken we allemaal. Want daar sta je dan in dat grote bos. Of in een stad die je niet op je duimpje kent. Het geeft onrust, een onprettig gevoel. Toch kan het soms ook even heel goed zijn. Als je er anders naar durft te kijken.

Want hoe graag hou jij vast aan alles wat bekend is? Aan al die zekerheden in je leven. Aan dat wat jij als zekerheid ziet? En hoe zeker is dit eigenlijk allemaal?

Op z’n kop

Ik was zwanger van mijn tweede kind en bouwde met mijn partner aan een mooie toekomst voor ons gezin. We waren al 14 jaar samen dus dit zat goed. Tenminste dat dacht ik. Tot dat ene moment.

Opeens stond alles op zijn kop. Alles wat zeker was en waar ik zo hard voor had gewerkt…. Alles ging onderuit. Net als ik. Ik moest mijn toekomstbeeld volledig bijstellen. Maar hoe?

Diep vertrouwen

Dat was ontzettend zwaar. En ongelofelijk eng. Het vroeg om loslaten en durven te verdwalen. Niet wetend waar naartoe. Zonder enige houvast. Wat was ik bang.

Maar diep van binnen voelde ik dat het goed zou komen. Dat ik ervoor open kon staan. Ik durfde me kwetsbaar op te stellen. Hoe ongelofelijk moeilijk dat ook was.

En in het beeld van mijn toekomst als een zwart gat, kwamen langzaam lichtpuntjes.

De juiste weg

Ik zette stappen die me gebracht hebben waar ik nu ben. En als ik dat kan, kun jij dat ook. Als je maar durft. En het lef hebt om op het goede te vertrouwen. Want dat gaat jou uiteindelijk brengen waar je moet zijn. Op een nieuwe weg. Op de juiste weg. Misschien ver van je huidige zekerheid, maar dichterbij jezelf en dat wat jij wilt dan ooit.

Durf jij te verdwalen?