Zeven maanden geleden had ik geen enkel idee dat deze dag bestond. Dat dit zo bijzonder is dat het jaarlijks aandacht krijgt. Dat dit een eigen dag verdient. Dit verandert op 17 september 2019.
Die dag worden mijn man en ik een nieuwe wereld ingesmeten. Een wereld tussen hoop en vrees. Een wereld van leven per minuut in plaats van per dag of week.
Glazen huis
Onze kleine meid komt na slechts 26 weken zwangerschap via een spoedkeizersnede ter wereld. Even staat alles stil. Onze ergste nachtmerrie wordt werkelijkheid.
Zeven weken lang steken wij met heel veel liefde onze handen door de gaten van een glazen huisje. Het warme thuis van ons meisje, ons vechtertje.
Elke dag zitten wij naast haar. Moe, onzeker, bang, verdrietig. Maar ook met diep respect en veel dankbaarheid voor de helden die 24 uur per dag met ongelofelijk veel liefde voor haar zorgen.
Onmacht
Onze normale wereld lijkt ver weg. Alles draait om dit kleine wezentje dat in deze couveuse tussen allemaal slangen, alarmen en piepjes vecht voor haar leven.
Couveuseouders. Dat is wat we zijn. En blijven. Want dat gevoel van onmacht zit diep. Ontzettend diep. Het valt niet uit te leggen. Je moet dit meemaken om het te weten.
Verhalen van andere couveuseouders helpen. Die geven kracht. Zorgen voor kleine lichtpuntjes in de gitzwarte tunnel waar we in zitten. Een sprankje hoop en vertrouwen.
Delen helpt helen
Na zeven weken is ons meisje sterk genoeg voor de volgende stap. Ze verlaat haar glazen huisje en vecht vanaf dan in een warmtebedje verder. Nog steeds met ons aan haar zijde.
Op 30 december mag ze, na 15 weken ziekenhuis, eindelijk mee naar huis. Dag couveuse, dag warmtebedje, dag ziekenhuizen. Bedankt voor alles wat jullie deden en doen. Voor de kleine vechtertjes maar ook voor hun ouders.
Vanuit deze ervaring help ik nu andere couveuseouders. Met het verwerken van deze bizarre tijd. Met de impact die het heeft op jezelf. Op je relatie en je gezin. Want eigenlijk begint het pas als je kleintje thuis komt.
Veel liefde en kracht aan alle couveuseouders
