Deze week is het ‘Nationale week van de borstvoeding’. Iets dat door veel moeders wordt gewenst, maar niet altijd vanzelfsprekend is. Zelf had ik het geluk dat dit elke keer vanzelf ging en het voelde ook ongelofelijk goed om vanaf de start borstvoeding te kunnen meegeven.

Moederlijf

Bij onze kleinste dame was alles anders. Toen ze na 26 weken zwangerschap onverwachts ter wereld kwam, was het ook de vraag wat er zou gebeuren. Zou mijn lichaam, dat nog verre van klaar was voor de geboorte, snappen dat het moedermelk moest gaan geven? De natuur deed ook hier haar werk en vanaf het begin was mijn moederlijf opnieuw klaar om haar taak te vervullen. Zo bijzonder en mooi. Maar het geven van de borst was geen optie. Want met haar 860 gram had ons meisje alle kracht nodig om te knokken voor haar leven.

Kolven

Dus was het kolfapparaat mijn nieuwe beste vriend. Naast alle emoties, ziekenhuisbezoeken, angsten en onzekerheden deed mijn lijf wat het moest doen. Melk geven. Krachtvoer voor het vechtertje. Op de dag na haar geboorte kreeg ze de eerste mililiter moedermelk via de sonde. Het begin was er. De hoeveelheden per voeding namen toe en hielpen haar groeien. Het maakte haar sterker en heel langzaam elke dag een beetje meer baby. Ik was trots dat ik haar op deze manier kon helpen. Want verder was er voor mijn gevoel weinig dat ik kon doen.

Melk

Na ruim 8 weken zijn we gestart haar aan de borst te laten drinken. Deze foto is het bewijs. Dat was zó geweldig, maar voor haar ook ontzettend inspannend. Mede vanwege de zuurstof en sonde in haar neus. Daarom was het advies om gewoon door te gaan met kolven en haar met moedermelk via de sonde te blijven voeden. Ik was trots en dankbaar dat ik op deze manier iets voor haar kon doen. Maar met de week werd het zwaarder…

Lees het ingrijpende vervolg in mijn blog ‘Keihard kiezen’